Za skrzata robiłam dla rodziców laurki – rysowane kredkami, malowane farbami czy mazakami – małe dzieła sztuki nowoczesnej, które przemawiały jedynie do dwóch osób na całym bożym świecie – mamy i taty. Tata zasiadł wówczas na stanowisku samozwańczego kustosza skrzynki w której przechowuje to co wyszło spod rąk moich i młodszej w celu obdarowania tej najwspanialszej pary. Zapoczątkowana wówczas tradycja trwa do dziś, tylko że skrzynka przestała mieścić swój bagaż. Lata mijały, a laurki zmieniły nieco swój wymiar – do skrzynki nie mieszczą się od kilkunastu lat. Przyszedł czas na ogród w słoiku .   Ogród w słoiku – pierwszy raz miałam z nim styczność przy okazji artykułu z 2013 roku który mówił o ogrodzie…